Ενεπεκίδης, Πολυχρόνης

(Αμισός Πόντου 1919 –). Φιλόλογος, συγγραφέας και πανεπιστημιακός. Σπούδασε φιλολογία και ιστορία στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στα πανεπιστήμια της Βιέννης, όπου αναγορεύτηκε διδάκτορας φιλοσοφίας, και της Σορβόνης (βυζαντινολογία). Σταδιοδρόμησε ως πανεπιστημιακός στη Βιέννη, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα από το 1942. Το 1946 αναγορεύτηκε διδάκτορας, το 1953 υφηγητής στην έδρα της βυζαντινής και νεοελληνικής φιλολογίας και το 1960 καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ιστορική έρευνα σε αρχεία και βιβλιοθήκες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Ελβετίας, της Ιταλίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Ουγγαρίας και της Ελλάδας. Σπουδαιότερα έργα του είναι: Η Δόξα και ο διχασμός (1962), Η Ελληνική Αντίστασις 1941-1944 (1964), Ρήγας-Υψηλάντης-Καποδίστριας (1965), Κοραής-Κούμας-Κάλβος (1967), Οι διωγμοί των Εβραίων εν Ελλάδι 1941-1944, Αλέξανδρος Υψηλάντης (1969), Η Θεσσαλονίκη στα χρόνια 1875-1912 (1981), Θεσσαλονίκη και Μακεδονία 1789-1912 (1983), Μακεδονικές πόλεις και οικογένειες 1750-1930 (1984), Αρχιπέλαγος-Ίμβρος-Τένεδος-Λήμνος-Λέσβος-Χίος-Σάμος-Πάτμος 1750-1930 (1988), Τραπεζούντα-Κωνσταντινούπολη-Σμύρνη, τρία κέντρα του μικρασιατικού ελληνισμού 1800-1923 (1989) κ.ά. Έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων χρυσά παράσημα του οικουμενικού πατριάρχη Κωνσταντινούπολης, της προεδρίας της Αυστριακής Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού της Αυστρίας κ.ά.